taniec muzyka choreografia taneczna

angelika

Samba
To taniec brazylijski. Prawdopodobnie wywodzi się z tańca "w kółko" afrykańskich murzynów ze szczepu Bantu, bowiem samba turniejowa tańczona jest"po kole". Obecnie także jeden z tańców towarzyskich, wchodzący w zestaw pięciu tańców latynoamerykańskich obok rumby, cha-cha (czaczy), paso doble i jive'a.

Typowe tempo samby to ok. 55 taktów/min. W Sambie nałożone są na siebie dwa rytmy: rytm synkopowany (ósemka z kropką, szesnastka i ćwierćnuta), rozliczany jako na "raz-e-dwa" oraz rytm składający się z czterech ósemek, rozliczny jako "raz-i-dwa-i".

Podobnie jak w innych tańcach latynoamerykańskich, figury podstawowe można tańczyć w trzymaniu zamkniętym (prawa dłoń partnerki trzymana przez lewą dłoń partnera mniej więcej na wysokości ich wzroku, lewa ręka partnerki leży luźno na prawym barku partnera, prawa dłoń partnera na lewej łopatce partnerki) lub w trzymaniu otwartym (prawa dłoń partnerki trzymana przez lewą dłoń partnera na wysokości bioder, lewa ręka partnerki oraz prawa dłoń partnera odprowadzone naturalnie do boku na wysokości barku).

Jednak poza rzadko tańczonymi figurami podstawowymi, samba ma charakter progresywny - tańcząca para szybko przemieszcza się po całym parkiecie. Ruch samby przypomina falowanie partnerów. W wielu figurach partnerzy kolejno obiegają się dookoła, jakby starając się przechytrzyć nawzajem i wyprzedzić w drodze do mety. Tańczenie samby może też przypominać bieganie po rozżarzonych węglach, na których trzeba jak najkrócej stawać, by się nie poparzyć. Natomiast w niektórych figurach, np. w Bota Fogos, stopy wykonują ruch, niczym grabie, lub nogi ptaka, zgrabiając znalezione skarby.

By zwiększyć dynamikę i progresję tańca, ciało jest utrzymywane nad przednią częścią stóp. Charakterystyczny falujący ruch w sambie w znacznej mierze wypływa z pracy przepony polegającej na wypychaniu do przodu bioder i potem ich powrocie do tyłu.

Na turniejach tańca samba tańczona jest jako pierwszy (na turniejach par zawodowych na ogół jako drugi)

angelika

Rumba towarzyska

Nazywana tańcem miłości lub tańcem namiętności. Wchodzi w skład dziesięciu tańców towarzyskich. Rumba rozliczana jest na "raz, dwa, trzy, cztery". Rozliczenie tempa kroku podstawowego to wolny, szybki, szybki. Trzymanie podobnie jak w innych tańcach latynoamerykańskich może być otwarte (za jedną rękę) lub zamknięte (obiema rękoma). Ciężar ciała musi być stale utrzymywany nad palcami stóp. Chodzenie w tym tańcu odbywa się na nogach wyprostowanych w kolanach.

Partnerka w rumbie kusi i wymyka się, partner zaś prezentuje swą wybrankę i pozornie podejmuje jej grę, ale tak naprawdę to on prowadzi. Rumbę na turniejach tańca tańczy się jako trzecią z pięciu tańców latynoamerykańskich.

Rumbę towarzyską rozliczać możemy w dwóch rytmach: wspomnianym już raz, dwa, trzy, cztery czyli w rytmie square, ale także w rytmie cubana (cztery, raz, dwa, trzy).

Rumba to dynamiczny taniec,wymagajacy dobrej koordynacji ruchow i znakomitej kondycji fizycznej.Ale o tym tańcu nie decyduje jedynie technika, której można sie nauczyc,ale zaangazowanie w taniec,zmysłowość."Bohaterką" tego tańca jest kobieta,emanujaca erotyzmem,który przenika każdy jej ruch,to na niej skupia się nasza uwaga.Rumba to przepełniony erotyzmem miłosny taniec,pełen zmysłów gestówi weżowych ruchów całego ciała.Dobrze zatańczona rumba to miniprzedstawienie teatralne!Używając wszystkich swoich wdzięków tancerka uwodzi mężczyznę,to patrzy mu w oczy,to znowu udaje,że go nie widzi,wzrokiem szuka innego,aby wzbudzić zazdrość partnera,zniewolić go i całkowicie nad nim zapanować.Kobieta,która tańczy rubę,jest odważna i zmysłowa-i to właśnie chcemy,aby podkreślał nasz strój

Afrykańskie korzenie rumby

Wraz ze zniesieniem niewolnictwa na Kubie w 1886 r. ciemnoskórzy niewolnicy, którzy z braku środków materialnych oraz ziemi pod uprawę, nie mogli pozostać na wsi, przenoszą się na peryferie miast i miasteczek, dając początek tzw. solares (małe społeczności, osiedla, zamieszkane przez wiele rodzin).

Solares istniały już przedtem, jednak wraz ze zniesieniem niewolnictwa, liczebność ich mieszkańców znacznie wzrosła. Powstałe społeczności to mieszanka różnych afrykańskich plemion sprowadzonych na Kubę przez Hiszpanów, z białymi, którzy mieli zatrudnienie w zakładach czy sklepikach danego solaru.

W tym środowisku pojawiło się pojęcie imprezy zbiorczej zwanej rumba, od której wzięło się określenie rumbero w odniesieniu do osób dziś nazywanych imprezowiczami i rumbear w odniesieniu do wydarzeń imprezowych tak na Kubie, jak i na całych Karaibach.

Na początku, spowodowane skrajną biedą grup społecznych, które zamieszkiwały peryferie miast, instrumentami używanymi w rumbie były meble, artykuły gospodarstwa domowego i narzędzia pracy codziennej.

W niedługim czasie zaczęto używać pudeł (cajones), w których importowano dorsza, z powodu dobrej jakości drewna z jakiego były one wykonane. Muzyka z pudeł (stąd też zwrot rumba de cajón) towarzyszyła osobie, która śpiewała i wybijała rytm na patyczkach clave. Później pudła zostały zamienione na trzy bębny (tumba, llamador i quinto), które nazwano tumbadoras.

Ta struktura została powiększona przez kolejną osobę, która uderzała dwoma patykami w drewnianą podstawę jednego z bębnów. Było to znane pod nazwą cáscara. W końcu cáscara została zastąpiona przez instrument znany jako cata (pień drzewa z wydłubanym środkiem, zawieszony w powietrzu).

Z tych okoliczności, pod koniec wieku zrodziło się określenie: rumba de tiempo de España (rumba czasu Hiszpanii), aby można było praktykować rumbę na Kubie w czasach dominacji hiszpańskiej. Równie oczywisty jest wpływ na ten styl muzyczny plemion afrykańskich sprowadzonych na Kubę.

Rumba kubańska

Należy podkreślić, że rumba kubańska z towarzyską ma wspólną tylko nazwę. Zarówno muzyka jak i taniec są zupełnie różne.

Rumba składa się z trzech różnych stadiów muzycznych, które można pogrupować w następujący sposób: Diana - wstęp w postaci melodyjnego fragmentu bez spójnego tekstu, za to z krótkimi chaotycznymi frazami, które mają za zadanie stworzyć odpowiednią atmosferę

Décima - piosenkarz improwizuje, prezentując historię, która ma być głównym motywem w rumbie

Rompe la rumba - wkraczają instrumenty perkusyjne, przed muzyków wychodzi para tancerzy lub pojedynczy tancerz (w przypadku stylu columbia), a piosenkarz podkreśla jeden ze zwrotów z tekstu utworu, który będzie śpiewany przez chór jako refren na zmianę z improwizującym solistą.

W rumbie istnieją trzy style:

* columbia - szybka rumba, którą tańczy mężczyzna. Składa się z ruchów akrobatycznych zapożyczonych z tańców takich jak "íremes" czy "diablito cubano", tańczonych przy akompaniamencie rytmu wybijanego przez bęben quinto. Chociaż La Columbia praktykuje się na Kubie, nie przeniosła się ona na pozostałe wyspy karaibskie.

* guaguancó - najważniejszy ze stylów rumby. Charakteryzuje się częścią śpiewaną, w której jest opisywane jakieś wydarzenie lub jedna z postaci z danej społeczności. Taniec jaki towarzyszy temu stylowi Rumby to gra, w której partnerzy zalotnie starają się wzbudzić w sobie wzajemne zainteresowanie, a zarazem nie pozwalają zbliżyć się za bardzo do siebie. Mężczyzna próbuje w tym tańcu "zaszczepić" ("vacunar") kobietę, wykonując odpowiednie ruchy biodrami, przy czym kobieta usiłuje się zakryć, aby uniknąć "zaszczepienia" ("vacunao").

* yambú - wolna rumba, gdzie tancerze robią ruchy charakterystyczne dla starszych ludzi. Tutaj, w odróżnieniu od guaguancó nie znajdziemy ruchów biodrami majšcego na celu "zaszczepienia" tancerki. W yambú w części śpiewanej często się wstawia zwrot "en el yambú no se vacuna" - "w yambú się nie 'zaszczepia'", żeby zaznaczyć formę w jakiej powinno się tańczyć ten styl. Obecnie yambú praktykuje się tylko wśród profesjonalnych grup tanecznych na Kubie.

Podsumowanie

Rumba to taniec erotyczny w którym dominuje partnerka swoim seksapilem. Partnerka ma uwodzić swojego partnera. Rytm rumby: 2, 3, 4, raz. Rumba jest tańcem latynoamerykańskim. Pochodzi od cha-chy. W turniejach tańca towarzyskiego jest tańczona jako trzecia z pięciu.

angelika

Cha-cha, cha-cha-cha to najmłodszy kubański, latyno-amerykański taniec towarzyski w metrum parzystym 4/4 i typowym tempie 32-33 takty/min, wywodzący się z rumby i mambo. Taniec cha-chy opiera sie na kroku chassis czyli kroku w formacie odstaw-dostaw-odstaw.Do tylu są wykonywane kroki chasse tzw.back locki a w przód lock stepy.W cha-chy trzeba mieć mocne i przeprostowane nogi aby wyglądało to efektownie. W stylu i sposobie tańczenia zmieniał się bardzo często. Jego autorem był Pierre Lavelle. Początkowo ważna była forma staccato, która polegała na ostrym zginaniu i prostowaniu kolan. Z czasem została zastąpiona łagodniejszą, lecz równie rytmiczną akcją nóg. Forma taneczna cha-chy została ustalona dopiero w 1953. Po raz pierwszy zatańczono ten taniec w Niemczech w 1957, a Gerd Hadrich zademonstrował pierwsze kroki. Cha-cha ma w sobie dużo elementów rumby, beatu. Wiele osób uczy się tego tańca. Ma on umiarkowanie szybkie tempo.

Cha-chę akcentujemy na 1 i 3 miarę taktową. W kroku podstawowym schematem rytmicznym cha-chy jest grupa: ćwierćnuta, ćwierćnuta, dwie ósemki, ćwierćnuta (raz-dwa-trzy-cha-cha). W bardziej zaawansowanych figurach (ronda, timestepy) kroki wolne (ćwierćnuty) i szybkie (ósemki) mogą występować w rozmaitych połączeniach. Przeważnie kroki wolne wykonuje się, podobnie jak w rumbie, na przeprostowanych kolanach, zaś kroki szybkie na rozluźnionych. Podstawowa technika taneczna cha-chy jest bardzo zbliżona do techniki rumby. Główną zasadą techniczną są tzw ,,przeprosty", figury polegające na wyprostowywaniu kolan na ,,raz" oraz w figurze ,,lockstep" Również wiele figur w cha-chy zostało zaadoptowanych z rumby. W cha-chy także charakterystyczne są kokieteryjne ruchy, choć nie aż tak bardzo, jak w rumbie, bo ze względu na szybsze tempo jest na to mniej czasu.

Na turniejach cha-cha tańczona jest jako drugi taniec latynoamerykański, w kategorii par zawodowych - jako pierwszy.

angelika

JIve taniec towarzyski powstały w Ameryce po 1910.

Do Europy dotarł z amerykańskimi żołnierzami, początkowo pod nazwą jitterbug (ang. jitter - mieć tremę, podskakiwać nerwowo; bug owad, pluskwa), w 1940, jego odmianą jest boogie-woogie. Jest bardzo podobny do rock and rolla. Jive jest tańcem bardzo szybkim i dynamicznym. Kroki wykonuje się dynamicznie wbijając ciężar ciała w parkiet, tak jakby chciało się szybko porozgniatać te uciekające pluskwy. Typowe tempo to 42-44 takty/min, w kroku podstawowym występuje synkopowany rytm (raz-dwa, raz-es-dwa, raz-es-dwa), czyli 5 lub 6 kroków w takcie. W bardziej zaawansowanych figurach możliwe są rozmaite interpretacje rytmiczne. Charakterystyczną cechą jive'a są: szybkie kopnięcia oraz elastyczne akcje jazzowe z typowym przeciąganiem pod koniec frazy rytmicznej, by uzyskać większe przyśpieszenie i większą dynamikę na początku następnej frazy. Tańcząc jive'a należy mieć ciężar ciała z przodu. Na turniejach tańczony jako ostatni taniec latynoamerykański, gdyż jest to taniec najbardziej męczący.

Takt: 4/4 Tempo: 32-48 taktów na minutę

Zarys historii Z początkiem lat czterdziestych XX wieku młodzież brytyjska zaczęła tańczyć jitterbuga, który stał się swoistym punktem wyjścia dla rock and rolla i jive'a. Najpierw dużą popularność zdobył rock'n'roll, a dopiero następnie nauczyciele tańca ustalili zasady dla kolejnego tańca jive'a, w którym nie stosuje się np. akrobatycznych ewolucji tańczonych w rock and rollu.

Styl i charakter tańca Jive tańczony jest na trzy sposoby: w tempie wolnym (triple beat), w tempie średnim (double beat) oraz w szybkim (single beat). Wybór jednego z nich podyktowany jest zarówno tempem konkretnego utworu tanecznego jak również stopniem zaawansowania tancerzy.

Postawa taneczna Postawa wyprostowana, tancerze w lekkiej odległości od siebie.

Technika Kroki jive'a stawiane są na podeszwie lub płasko podczas gdy ciężar ciała powinien być na przedniej części stopy, a mięśnie lekko rozluźnione.

angelika

Paso doble (passodoble, hiszp. podwójny krok) to hiszpański taniec oddający atmosferę areny i walki byków - corridę. Partner występuje w roli toreadora (hiszp. torero), który trzyma partnerkę zastępującą czerwone sukno (capa). Obydwoje poruszają się wokół wyimaginowanego byka.

Sam taniec składa się z trzech części:

* wejście na arenę,
* obrazuje samą walkę z bykiem i zabicie byka,
* parada po zakończeniu walki.

Muzyka o charakterze marszowym wyzwala narastające napięcie, by przez poszczególne akcenty wzbudzić entuzjazm w ostatnim uderzeniu. Typowe tempo: 60 taktów/min. Bardzo widowiskowy taniec, a tancerze specjalnie przygotowują się do rozpoczęcia przyjmując pozy i wprowadzając nastrój, by ruszyć z pierwszym uderzeniem muzyki. Efektowne zatańczenie Paso doble wymaga od tancerzy dużych umiejętności i sztuki pełnej wyrazu. Paso doble to jedyny taniec, w którym pary nie mogą sobie pozwolić na luki czy skróty w prezentowanej choreografii, ponieważ poszczególne części tańca mają ściśle określoną liczbę taktów. Każda część w muzyce kończy się mocno akcentowanym uderzeniem, na które tancerze przyjmują efektowną pozę, stanowiącą podsumowanie dotychczasowego etapu walki. Na turniejach tańca jest tańczony jako przedostatni taniec latynoamerykański.

Freya

Coś mi się zdaje, że na jakiejś stronie czytałam tak sformułowane opisy. Jeśli to jest przekopiowane z jakiejś strony to możesz dodać linki? Albo bibliografię jeśli to jest wiedza poparta książkami - chętnie przeglądnę.

martinez

a ja znalazlem taki opis salsy : Salsa jest niesamowitym tańcem, w czasie którego można się odprężyć, zrelaksować i zapomnieć o wszystkich zmartwieniach. Oprócz kilku podstawowych kroków - salsa prawie w całości jest improwizowana. To taniec wolności - każdy może dołożyć coś od siebie i stworzyć niepowtarzalny układ.
Najważniejsza jest dobra zabawa. Wsrod wielu stylow salsy, uczymy własnie salsy kubańskiej.

opis wziety ze srony : [link widoczny dla zalogowanych]